Duch natury zamieszkujący Ponurą Knieję. Mieszkańcy Eisigfurt oddają mu cześć, ofiarowując dary w postaci owoców, sucharów, ale i wina oraz okowity. Kapłanka Nicoleta denerwuje się jednak, kiedy ktoś daje Tuk-tukowi alkohol, bowiem ów ma wyjątkowo słaba głowę i po wypiciu "daru" zasypia gdzie bądź.
Tuk-Tuk jest bardzo płochliwy i pokojowo nastawiony. Do ludzi się nie zbliża, kryjąc się przed nimi w gęstych zaroślach Ponurej Kniei. Szczęśliwcy, którzy go dojrzeli, stwierdzali, iż Tuk-Tuk przypomina fauna. Ma sarnie nogi, zarośniętą gęstym kędzierzawym włosem twarz, no i nie posiada typowych dla fauna różków.
Rodowód imienia bierze się z tego, iż leśny stwór co rusz wrzuca w swoją wypowiedź właśnie "tuk-tuk".
Mały duch jest uważnym obserwatorem, choć porozumiewa się reikspielem w dość dziwny sposób, może być źródłem cennych informacji. Byle nie częstować go mocnym alkoholem, który nazywa "wewnętrznym ogniem".